Ciepłolecznictwo – jest formą termoterapii, która polega na przekazywaniu energii przechodzącej z ciała o wyższej temperaturze do ciała chłodniejszego. Powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych, przyśpiesza gojenie, zmniejsza ból.

Najczęstsze zastosowania terapeutyczne miejscowych zabiegów cieplnych:

• przewlekłe schorzenia reumatoidalne
• przyspieszanie procesów naprawczych i gojenia się tkanek miękkich,
• przykurcze pooparzeniowe,
• uszkodzenia urazowe (obrażenia) rąk,
• zapalenia pochewek ścięgnistych i torebek stawowych,
• przewlekłe schorzenia zwyrodnieniowe stawów,
• zespół bolesnego barku.

Do głównych przeciwwskazań do wykonania zabiegów z zakresu ciepłolecznictwa należą:

• niedokrwienie;
• zakażenie;
• żylaki;
• egzema;
• brak czucia;
• guz / nowotwór.

Krioterapia – leczenie zimnem polega na miejscowym obniżeniu temperatury tkanek, co odbywa się głównie drogą przewodzenia. Obniżenie temperatury powoduje – zmniejszenie bólu, zahamowanie stanu zapalnego, zwolnienie procesów przemiany materii, zmniejszenie obrzęków, zwężenie naczyń oraz ich okresowe rozszerzenie – przekrwienie.

Wskazania do krioterapii miejscowej

Krioterapia miejscowa polecana jest przede wszystkim pacjentom, którzy zmagają się ze stanami pourazowymi i przeciążeniami układu kostno-stawowego, stłuczeniami i innymi urazami tkanek miękkich (jednak nie później niż 5 dni po ich powstaniu), obrzękami występującymi po złamaniach lub zwichnięciach, rwą kulszową, intensywnymi bólami różnego pochodzenia, przykurczami stawów, zwyrodnieniem stawów, a także hemoroidami oraz napadami dny moczanowej. Krioterapia miejscowa stosowana jest także w zapobieganiu odleżynom.

Krioterapia przeciwwskazana jest osobom cierpiącym na:

• stany gorączkowe,
• choroba wieńcowa,
• znaczna niedokrwistość,
• nieleczone nadciśnienie krwi,
• odmrożenia,
• zaawansowane angiopatie,